|
|
|
 |
 |
|
PożegnanieAutor: "Pinky"
"Jestem prostym człowiekiem. Trudno mi ocenić dzieło Pinkie`go. Wam przyjdzie to pewno zdecydowanie lżej. Autor twierdzi, że to klimat wiersza odpowiada cyberpunkowemu gotykowi. Trudno nie przyznać mu racji..." Mike "Vendeta" Tarnowski Bezlitośnie pięścią wiatru obudzony Zesztywniały niczym Komandora posąg Cień swój własny rozdeptując w śniegu boso Nie wiadomo z której Cyborg nadszedł strony Spoza luster okien beznadziejnie martwym Spoglądała ziemia z głębin swych zmarzniętych W łopoczący niebios siny i przeklęty Płaszcz Draculi w lichy strzęp przez wieki rozdarty Kontaktowe szkła matowych pustych oczu Przemijania pozbawione i przestworu Jak stępione ostrza zżartych rdzą toporów Próbowały znale?ć drogę w stromym zboczu Szklana góra kryła szczyt swój w mgłach odwiecznych Ostry lód rwał żyły kabli i zamrażał Krew jak wino w mrocznych nawach i ołtarzach Którym dawno nie zwiastował Chór Słoneczny Twierdza cięła baszt mieczami gęsty opar Błysk pioruna zakwitł ciosem halabardy Wicher rozbił go na twarzy w gwiazd miliardy Gdy zadudnił Cyborg ciałem w rdzawe wrota Z ust wypłynął zwój perforowanej taśmy Elektrolityczna łza wyryła w śniegu Epitafium wciąż zachmurzonemu niebu Na powiekach krople śnieżnych monet zgasły Uduszony w soplach trumny kryształowej Wrzask drzew zacichł ręką mrozu obdzieranych Z liści włosów i zakutych jak w kajdany Aż po nerwy w twarde obręcze lodowe Wypróchniałe zęby pni samotnych sosen Wiatr-szaleniec powyrywał z korzeniami Delikatny z lodu dziko zdarł pergamin Gwiżdżąc w dziuple śmiał się podniesionym głosem Pinky. 2001 Styczeń
|
|
 |
 |
 |
